Eeuwenlang hebben de bewoners van Nederland zich tegen de zee en rivieren moeten beschermen. Het lage land, dat in feite de delta is van de grote rivieren Rijn, Maas en Schelde, werd diverse malen door watersnoodrampen getroffen. Terpen, dijken, windmolens, sluizen en waterkeringen werden in de strijd tegen het water ingezet. Een lange tijd gaat het goed. Tot in februari 1953 door een zeldzame combinatie van springvloed en een noordwesterstorm zich opnieuw een ramp voltrekt. De dijken in Zeeland en op de Zuid-Hollandse eilanden bezwijken. Als gevolg hiervan verdrinken in de nacht van 31 januari op 1 februari meer dan achttienhonderd mensen en duizenden stuks vee en staat 150.000 ha land onder water. De ramp is aanleiding voor de lancering van een groot opgezet Deltaplan.
